دوبیتی شمارهٔ ۳۰۳

قدم دایم زبار غصه خم بی             

چو مو خونین دلی در دهر کم بی

زغم یکدم مو آزادی ندیرم                

دل بیچارهٔ مو کوه غم بی

دوبیتی شمارهٔ ۳۰۴

به لامردم مکان دلبرم بی               

سخنهای خوشش تاج سرم بی

اگر شاهم ببخشد ملک شیراز                

همان بهتر که دلبر در برم بی

دوبیتی شمارهٔ ۳۰۵

نپنداری که زندان خوشترم بی                  

سرم بو گوی میدان خوشترم بی

چو گلخن تار و تاریکه به چشمم              

گلستان بی ته زندان خوشترم بی

دوبیتی شمارهٔ ۳۰۶

گر آن نامهربانم مهربان بی               

چرا از دیدگانم خون روان بی

اگر دلبر بمو دلدار می‌بو               

چرا در تن مرا نه دل نه جان بی

دوبیتی شمارهٔ ۳۰۷

دلم از سوز عشق آتش بجان بی             

بکامم زهر از آن شکر دهان بی

همان دستان که با ته بی بگردن                 

کنونم چون مگس بر سر زنان بی

دوبیتی شمارهٔ ۳۰۸

جهان خوان و خلایق میهمان بی            

گل امروز مو فردا خزان بی

سیه چالی که نامش را نهند گور               

 بما واجن که اینت خانمان بی

دوبیتی شمارهٔ ۳۰۹

خدایی که مکانش لامکان بی                 

صفابخش جمال گلرخان بی

پدید آرندهٔ روز و شب و خلق                   

که بر هر بنده او روزی رسان بی

دوبیتی شمارهٔ ۳۱۰

هزاران لاله و گل در جهان بی              

همه زیبا به چشم دیگران بی

آلالهٔ مو به زیبایی درین باغ               

سرافراز همه آلالیان بی

دوبیتی شمارهٔ ۳۱۱

ز بیداد فلک یارون امان بی              

 امان جستن روز آخرزمان بی

اگر پاره کرم یخه بجا بو                   

که وامو آسمان پرسرگران بی

دوبیتی شمارهٔ ۳۱۲

سخن از هر چه واجم واتشان بی                 

حدیث از بیش و از کم واتشان بی

بدریا گر روم گوهر بر آرم                   

هر آن گوهر که وینم واتشان بی

دوبیتی شمارهٔ ۳۱۳

خوشا آنانکه الله یارشان بی                 

بحمد و قل هو الله کارشان بی

خوشا آنانکه دایم در نمازند                

بهشت جاودان بازارشان بی

دوبیتی شمارهٔ ۳۱۴

چه واجم هر چه واجم واته‌شان بی                  

 سخن از بیش و از کم واته‌شان بی

بدریا مو شدم گوهر برآرم                  

 هر آن گوهر که دیدم واته‌شان بی

دوبیتی شمارهٔ ۳۱۵

سیه بختم که بختم واژگون بی                

سیه روجم که روجم سرنگون بی

شدم آوارهٔ کوی محبت                 

زدست دل که یارب غرق خون بی

دوبیتی شمارهٔ ۳۱۶

من آن شمعم که اشکم آتشین بی                 

که هر سوته دلی حالش همین بی

همه شب گریم و نالم همه روز               

بیته شامم چنان روزم چنین بی

دوبیتی شمارهٔ ۳۱۷

زدست عشق هر شو حالم این بی                

سریرم خشت و بالینم زمین بی

خوشم این بی که موته دوست دیرم               

هر آن ته دوست داره حالش این بی

دوبیتی شمارهٔ ۳۱۸

دو چشمانت پیالهٔ پر ز می بی                

خراج ابروانت ملک ری بی

همی وعده کری امروز و فردا               

نمیدانم که فردای تو کی بی

دوبیتی شمارهٔ ۳۱۹

گلان فصل بهاران هفته‌ای بی               

زمان وصل یاران هفته‌ای بی

غنیمت دان وصال لاله رویان                 

که گل در لاله زاران هفته‌ای بی

دوبیتی شمارهٔ ۳۲۰

الاله کوهساران هفته ای بی                    

بنفشه جو کناران هفته‌ای بی

منادی میکره شهرو به شهرو                 

وفای گلعذاران هفته‌ای بی

دوبیتی شمارهٔ ۳۲۱

بهار آیو به هر شاخی گلی بی               

بهر لاله هزاران بلبلی بی

بهر مرزی نیارم پا نهادن                

مبو کز مو بتر سوز دلی بی

دوبیتی شمارهٔ ۳۲۲

همه دل ز آتش غم سوتنی بی                

بهرجان سوز هجر افروتنی بی

که از دست اجل بر تن قبائی                  

اگر شاه و گدائی دوتنی بی

دوبیتی شمارهٔ ۳۲۳

بدنیای دنی کی ماندنی بی                

که دامان بر جهان افشاندنی بی

همی لا تقنطوا خوانی عزیزا                 

دلا یا ویلنا هم خواندنی بی

دوبیتی شمارهٔ ۳۲۴

یقینم حاصله که هرزه گردی               

ازین گردش که داری برنگردی

بروی مو ببستی هر رهی را                

بدین عادت که داری کی ته مردی

دوبیتی شمارهٔ ۳۲۵

مو را نه فکر سودایی نه سودی             

نه در دل فکر بهبودی نه بودی

نخواهم جو کنار و چشمه سارون                  

که هر چشمم هزارون زنده رودی

دوبیتی شمارهٔ ۳۲۶

اگر دردم یکی بودی چه بودی              

وگر غم اندکی بودی چه بودی

به بالینم طبیبی یا حبیبی                

ازین هر دو یکی بودی چه بودی

دوبیتی شمارهٔ ۳۲۷

از آن روزیکه ما را آفریدی               

بغیر از معصیت چیزی ندیدی

خداوندا بحق هشت و چارت                  

ز ما بگذر شتر دیدی ندیدی

دوبیتی شمارهٔ ۳۲۸

بمو واجی چرا ته بیقراری               

چو گل پروردهٔ باد بهاری

چرا گردی بکوه و دشت و صحرا               

بجان او ندارم اختیاری

دوبیتی شمارهٔ ۳۲۹

همه روزم فغان و بیقراری              

شوان بیداری و فریاد و زاری

بمو سوجه دل هر دور و نزدیک               

 ته از سنگین دلی پروا نداری

دوبیتی شمارهٔ ۳۳۰

خدایا دل ز مو بستان بزاری              

نمی‌آید ز مو بیمار داری

نمیدونم لب لعلش به خونم               

چرا تشنه است با این آبداری

دوبیتی شمارهٔ ۳۳۱

مرا دیوانه و شیدا ته دیری                

 مرا سرگشته و رسوا ته دیری

نمیدونم دلم دارد کجا جای              

 همیدونم که دردی جا ته دیری

دوبیتی شمارهٔ ۳۳۲

نگارینا دل و جانم ته دیری             

همه پیدا و پنهانم ته دیری

نمیدانم که این درد از که دیرم                

همیدانم که درمانم ته دیری

دوبیتی شمارهٔ ۳۳۳

مسلسل زلف بر رخ ریته دیری            

گل و سنبل بهم آمیته دیری

پریشان چون کری زلف دو تارا             

بهر تاری دلی آویته دیری

دوبیتی شمارهٔ ۳۳۴

برویت از حیا خوی ریته دیری                

دو ابرویت بناز آمیته دیری

به سحر دیده در چاه زنخدان                

بسی هاروت دل آویته دیری

دوبیتی شمارهٔ ۳۳۵

سمن زلفا بری چون لاله دیری             

ز نرگس ناز در دنباله دیری

از آن رو سه بمهرم بر نیاری               

که در سرناز چندین ساله دیری

دوبیتی شمارهٔ ۳۳۶

غم اندر سینهٔ مو خانه دیری           

چو ویرانه که بوم آشانه دیری

فلک اندر دل مسکین مو نه               

ازین غم هرچه در انبانه دیری

دوبیتی شمارهٔ ۳۳۷

کشیمان ار بزاری از که ترسی                 

برانی گر بخواری از که ترسی

مو با این نیمه دل از کس نترسم                  

دو عالم دل ته داری از که ترسی

دوبیتی شمارهٔ ۳۳۸

کشم آهی که گردون پر شرر شی                 

دل دیوانه‌ام دیوانه‌تر شی

بترس از برق آه سوته دیلان               

که آه سوته دیلان کارگر شی

دوبیتی شمارهٔ ۳۳۹

دل دیوانه‌ام دیوانه‌تر شی                  

خرابه خانه‌ام ویرانه‌تر شی

کشم آهی که گردون را بسوجم                 

که آه سوته دیلان کارگر شی

دوبیتی شمارهٔ ۳۴۰

الهی ای فلک چون مو زبون شی                   

دلت همچون دل مو غرق خون شی

اگر یک لحظه ام بی غم بوینی              

یقین دانم کزین غم سرنگون شی

دوبیتی شمارهٔ ۳۴۱

دل بی عشق را افسردن اولی              

هر که دردی نداره مردن اولی

تنی که نیست ثابت در ره عشق               

ذره ذره به آتش سوتن اولی

دوبیتی شمارهٔ ۳۴۱

دل بی عشق را افسردن اولی                 

هر که دردی نداره مردن اولی

تنی که نیست ثابت در ره عشق                

ذره ذره به آتش سوتن اولی

دوبیتی شمارهٔ ۳۴۲

در اشکم بدامان ریته اولی                 

خون دلم ز چشمان ریته اولی

بکس حرفی ز جورت وانواجم                

که حرف جور پنهان ریته اولی

دوبیتی شمارهٔ ۳۴۳

دل ار عشقت نداره مرده اولی               

روان بی درد عشق افسرده اولی

سحر بلبل زند در گلشن آواز              

که گل بی عشق حق پژمرده اولی

دوبیتی شمارهٔ ۳۴۴

اگر دل دلبری دلبر کدامی             

وگر دلبر دلی دل را چه نامی

دل و دلبر بهم آمیته وینم           

ندانم دل که و دلبر کدامی

دوبیتی شمارهٔ ۳۴۵

کسیکه ره بفریادم برد نی             

خبر بر سرو آزادم برد نی

همه خوبان عالم جمع گردند               

کسیکه یادت از یادم برد نی

دوبیتی شمارهٔ ۳۴۶

شبی ناید ز اشکم دیده تر نی                   

  سرشکم جاری از خون جگر نی

شو و روجم رود با نالهٔ زار                

  ته را از حال زار مو خبر نی

دوبیتی شمارهٔ ۳۴۷

دل شاد از دل زارش خبر نی               

تن سالم زبیمارش خبر نی

نه تقصیره که این رسم قدیمه                

که آزاد از گرفتارش خبر نی

دوبیتی شمارهٔ ۳۴۸

ته که دور از منی دل در برم نی                  

هوایی غیر وصلت در سرم نی

بجانت دلبرا کز هر دو عالم                 

تمنای دگر جز دلبرم نی

دوبیتی شمارهٔ ۳۴۹

دلی چون مو بغم اندوته ای نی                

زری چون جان مو در بوته‌ای نی

بجز شمعم ببالین همدمی نه                

که یار سوته دل جز سوته‌ای نی

دوبیتی شمارهٔ ۳۵۰

زدل مهر تو ای مه رفتنی نی                

غم عشقت بهر کس گفتنی نی

ولیکن شعله مهر و محبت                   

میان مردمان بنهفتنی نی

دوبیتی شمارهٔ ۳۵۱

مو آن باز سفیدم همدانی              

  لانه در کوه دارم سایبانی

به بال خود پرم کوهان به کوهان                  

به چنگ خود کرم نخجیر بانی

دوبیتی شمارهٔ ۳۵۲

گرم خوانی ورم رانی ته دانی                

گرم درتش بسوزانی ته دانی

ورم بر سر زنی الوند و میمند                   

همی واجم خدا جانی ته دانی

دوبیتی شمارهٔ ۳۵۳

هر آن کالوند دامان مو نشانی              

دامان از هر دو عالم در کشانی

اشک خونین پاشم از راه الوند               

تا که دلبر بپایش برفشانی

دوبیتی شمارهٔ ۳۵۴

بیته یکدم دلم خرم نمانی               

اگر رویت بوینم غم نمانی

اگر درد دلم قسمت نمایند                 

دلی بی غم درین عالم نمانی

دوبیتی شمارهٔ ۳۵۵

من دل سوته را لایق ندونی                  

که در دیوان عشاقت بخونی

هزارون بارم از خونی ببو کم                 

 ز تو زیرا که بحر بیکرونی

دوبیتی شمارهٔ ۳۵۶

بمیرم تا ته چشم‌تر نبینی                   

شرار آه پر آذر نبینی

چنانم آتش عشقت بسوجه                  

  که از مو مشت خاکستر نبینی

دوبیتی شمارهٔ ۳۵۷

به قبرستان گذر کردم صباحی                 

شنیدم ناله و افغان و آهی

شنیدم کله‌ای با خاک می‌گفت                

که این دنیا نمی‌ارزد بکاهی